راهنمای مطالعه:
کاربران در بدو ورود به دنیای کریپتوکارنسی و بلاک چین، در درک دو مفهوم کوین و توکن با مشکل مواجه می‌شوند. عدم شناخت درست تفاوت کوین و توکن سبب شده بسیاری، آن‌ها را به جای یکدیگر به کار برده و در عین حال نسبت به اشتباه خود بی‌خبر باشند. برخی دیگر به طور کلی، هر ارز مجازی را با نام Coin یا Token خطاب می‌کنند!با این حال، تفاوت‌هایی بسیار مهم بین توکن های رمزنگاری شده و سکه های رمزنگاری شده وجود دارد.
منظور از یک کوین دیجیتالی، یک نوع دارایی بومی (نیتیو – Native) در بلاک چین خود است. به عنوان نمونه بیت کوین، لایت کوین و اتریوم را در نظر بگیرید. این اشکال مجازی از سرمایه، در بلاک چین منحصربه‌فرد خود وجود دارند؛ بیت کوین، لایت کوین و اتریوم به ترتیب روی بلاک چین‌هایی جداگانه با همین نام کار می‌کنند.
با استفاده از سکه دیجیتال تمام افراد قادر به ایجاد تراکنش و انجام معامله با یکدیگر خواهند بود. در اینجا، خبری از انتقال کوین های فیزیکی بین ارسال‌کننده و دریافت‌کننده نیست. تمامی سکه ها در قالب یک سری دیتا روی دیتابیسی بزرگ ذخیره شده و وجود فیزیکی و خارجی ندارند. در دنیای کریپتوکارنسی، دیتابیس را با نام بلاک چین یا دفتر کل خطاب می‌کنند. این پایگاه داده کلیه معاملات را ردیابی کرده و توسط رایانه‌هایی قرار گرفته در سراسر دنیا، بررسی و تایید می‌شود.
این نوع دارایی را می‌توان شبیه به پول و ارز واقعی در زندگی روزمره خرج کرد (اگر فروشنده کالا یا ارائه‌دهنده سرویس، آن‌ها را قبول کند). در بسیاری از کشورها و مناطق دنیا، بیت کوین یا اتریوم داخل والت ارز دیجیتال خود را می‌توان کاملا شبیه به اسکناس‌های داخل کیف پول چرمی یا حساب بانکی دانست.
انتقال وجه (انتقال سریع پول مخصوص حین انتقالات بین‌المللی)
ذخیره ارزش (نگهداری با هدف در امان ماندن از تورم و امید به افزایش آتی قیمت)
به عنوان یک واحد حساب‌رسی (قیمت‌گذاری کالاها یا خدمات بر اساس آن‌ها)
برای درک بهتر این موارد، خرید بیت کوین و سپس کاربردهای زیر با استفاده از آن را در نظر بگیرید:
می‌توان از بیت کوین برای خرید انواع کالا یا دریافت سرویس‌های مختلف بر بستر اینترنت استفاده کرد. فروشگاه‌های فیزیکی زیادی در سراسر دنیا نیز از این سکه دیجیتالی پشتیبانی می‌کنند.
بدون رخ دادن اتفاقی خاص، امکان ذخیره کردن بلند مدت بیت کوین فراهم است. همواره قادر به تبدیل کردن این کوین به وجه رایج مورد استفاده در کشور خود یا سایر ارزهای دیجیتال خواهید بود.
یکی از مهمترین تفاوت های کوین و توکن عدم کاربرد سکه خارج از موارد بالا است. بیت کوین به عنوان نخستین و مهمترین رمز ارز دنیا را نمی‌توان برای به دست آوردن تعداد واحد‌هایی بیشتر در حسابی خاص ذخیره کرد. همچنین استفاده از یک اپلیکیشن، در گرو داشتن آن نیست. تنها کاربرد، استفاده به عنوان پول شبیه به طلا یا هر نوع دارایی دیگر است.
اتر (ETH) برای پرداخت کارمزد تراکنش‌ها در شبکه اتریوم کاربرد دارد. می‌توان روی شبکه اتریوم توکن های جدید ایجاد کرد، اما اتر همچنان برای ارسال یک توکن ضروری است. دستمزد و پاداش استخراج‌کنندگان (کامپیوترهای تاییدکننده تراکنش‌ها در شبکه اتریوم) با اتر پرداخت می‌شود.
نئو (NEO) را می‌توان برای به دست آوردن سود، طی مدت زمانی مشخص در یک کیف پول یا حساب کاربری خاص قفل کرد. شبیه به مورد قبلی، روی شبکه نئو نیز امکان ایجاد توکن فراهم است. حین ارسال یک توکن روی شبکه نئو، باید از طریق این سکه (NEO) کارمزد را بپردازید.
افرادی که تعداد مشخصی کوین دش (DASH) در اختیار دارند، در تصمیم‌گیری‌های مربوط به توسعه و اعمال تغییر برای بهبود شبکه این ارز دخالت داده خواهند شد. بعد از مطرح شدن یک پیشنهاد، افراد دارنده تعداد کافی از سکه نام برده، درباره تایید یا رد پیشنهاد نظر می‌دهند.
ممکن است تمامی اشکال دیجیتال دارایی را ارز دیجیتال، رمز ارز یا مخصوصا سکه (کوین) خطاب کنید، اما از نظر مفهوم، این کار درست نیست. تفاوت مهمی بیت کوین و توکن وجود دارد.
توکن ها فاقد بلاک چین مستقل بوده و روی بلاک چین‌های موجود ایجاد می‌شوند. به لطف ایجاد و تسهیل قراردادهای هوشمند، اکنون معروف‌ترین و پرکاربردترین بلاک چین به منظور خلق توکن های جدید بر بستر آن، اتریوم محسوب می‌شود. موارد ساخته شده روی بلاک چین اتریوم را با عنوان توکن های ERC-20 می‌شناسند. به عنوان نمونه‌ای دیگر می‌توان به نام NEP-5 برای توکن های متولد شده بر بستر بلاک چین نئو اشاره کرد. در هر یک از این پلتفرم‌ها، افراد قادر به ایجاد یک Token سفارشی برای خود خواهند بود.
برای ایجاد یک گزینه جدید، به دانش فنی زیادی احتیاج نیست. البته این کار برای یک فرد تازه وارد و بدون دانش کافی راحت نخواهد بود، اما با داشتن کمی تجربه در زمینه برنامه‌نویسی، زمان زیادی طلب نمی‌کند. البته در این مسیر باید تعدادی سکه بومی مربوط به بلاک چین مورد استفاده را خرج کنید. به عنوان نمونه در صورت انتخاب اتریوم به عنوان بستر ایجاد توکن جدید خود، می‌بایست چند کوین ETH را به منظور درخواست از ماینرها برای اعتبارسنجی تراکنش‌های مربوط به Token تازه، خرج کنید.
هدف از خلق بیشتر توکن ها، استفاده در اپلیکیشن‌های غیر متمرکز یا همان دی اپ‌ها بوده است. وقتی توسعه‌دهندگان Tokenهای خود را ایجاد می‌کنند، امکان مشخص کردن تعداد موجود در چرخه و همچنین محل ارسال آن‌ها مهیا است. در اینجا آن‌ها مجبور به پرداخت هزینه‌ای در قالب سکه بومی مربوط به بلاک چین مورد استفاده خواهند بود.
بعد از ایجاد، کاربران به منظور استفاده از ویژگی‌های در نظر گرفته شده برای یک اپلیکیشن خاص، باید از توکن انحصاری مربوط به آن استفاده کنند. به عنوان نمونه می‌توان به توکن Musicoin اشاره کرد که امکان دسترسی به ویژگی‌های پریمیوم پلتفرم Musicoin نظیر تماشای یک موزیک ویدیو را فراهم می‌کند.
بایننس به عنوان بزرگترین صرافی ارز دیجیتال دنیا نیز یک توکن اختصاصی برای خود دارد. مزیت آن، کاهش پنجاه درصدی تراکنش‌های انجام شده با استفاده از توکن BNB در این صرافی در مقایسه با سایر کوین ها و توکن ها است.
اما هدف از ایجاد یک سری Tokenها، کاملا متفاوت است؛ برخی توکن ها برای نمایش یک شیء فیزیکی ایجاد می‌شوند. به عنوان نمونه، تصمیم برای فروش خانه خود از طریق یک قرارداد هوشمند را در نظر بگیرید. به طور واضح، نمی‌توان منزل خود را داخل یک قرارداد هوشمند قرار داد! در اینجا توکنی جدید ایجاد خواهید کرد، توکنی که به عنوان منزل شما (یک شیء) در دنیای مجازی ایفای نقش می‌کند.
توکن ها برای تعامل با اپلیکیشن‌های غیر متمرکز ساخته شده روی بلاک چین‌های مختلف استفاده می‌شوند. به عنوان نمونه‌ای دیگر می‌توان به Civic با توکن CVC اشاره کرد. اپلیکیشن نام برده، هویت‌های رمزنگاری شده روی بلاک چین اتریوم را ردیابی می‌کند. هدف از توسعه، ارائه راهی ارزان‌تر، قابل اعتمادتر و کارآمدتر برای بررسی هویت‌ها بوده است. با بررسی چگونه کارکرد آن بیشتر به تفاوت بین سکه و توکن و نحوه کار یک Token پی خواهید برد .برای رفتن به یک سفر خارجی طی تعطیلاتی چند روزه، در مکان‌های مختلف در طول مسیر مجبور به تایید هویت خود خواهید بود.
بررسی و مقایسه تفاوت کوین و توکن یک مزیت بسیار بزرگ خلق Token جدید را نشان داد. از آن جایی که توسعه‌دهنده یک دی اپ و توکن، مجبور به ایجاد بلاک چین اختصاصی خود نیست، صرفه‌جویی زیادی در زمان و پول خواهد شد. توسعه‌دهندگان در این زمان، در عین بهره بردن از تمام ویژگی‌های امنیتی سکه بومی بلاک چین انتخاب شده، از مزایای ارزهای دیجیتال در اپلیکیشن خود استفاده می‌کنند.
پول و زمان تنها چیزی نیست که با ایجاد توکن به جای کوین صرفه‌جویی خواهد شد. در صورت خلق یک بلاک چین و سکه به جای دی اپ و توکن، مجبور به یافتن ماینرهای تازه برای اعتبارسنجی تراکنش‌های این شبکه خواهید بود. این در حالی است که طبق توضیحات بالا، با پرداخت مبلغی مشخص در قالب کوین بلاک چین مورد استفاده، ماینرهای آن تراکنش‌های مربوط به توکن شما را نیز اعتبارسنجی خواهند کرد.
عدم توانایی به منظور یافتن تعداد زیادی ماینر برای شبکه خود، به معنی ضعف آن در برابر حملات سایبری است. از طرفی افراد ترجیح می‌دهند عضو شبکه‌ای قدرتمند باشند. به همین دلیل این روزها، یافتن عضو برای یک بلاک چین جدید کار بسیار دشواری است.
سکه یا توکن، بومی بلاک چین خود است، اما توکن می‌تواند بر بستر یک بلاک چین دیگر ایجاد شود. تفاوت کوین و توکن در اینجا استقلال یا عدم استقلال از نظر داشتن یک بلاک چین منحصربه‌فرد است. کوین ها اغلب به عنوان پول دیجیتال کاربرد دارند، هر چند برای برخی از آن‌ها به خاطر ویژگی‌های شبکه، کاربردهای بیشتری نیز در نظر گرفته شده است. به عنوان نمونه می‌توان به استفاده برای پرداخت کارمزد اپلیکیشن‌ها، تراکنش‌ها و قراردادهای هوشمند اشاره کرد.
توکن ها بر اساس اهدافی متفاوت متولد می‌شوند. اگر هدف استفاده در یک دی اپ خاص باشد، کاربرد بر طبق این اپلیکیشن مشخص خواهد شد. در برخی مواقع از آن‌ها برای دادن حق مدیریت به کاربران شبکه استفاده می‌شود. انجام تراکنش داخل یک دی اپ یا ارائه سرویسی خاص نظیر تخفیف 50 درصد بایننس برای تراکنش‌های ایجاد شده با توکن خود، نمونه‌ای از دیگر کاربردها است.
مطالب مرتبط:
آربیتراژ arbitrage چیست ؟ تجارت در بازار ارزهای دیجیتال
